Triglav – szlak, ferrata, schronisko [Alpy Julijskie]

Triglav (2864 m n.p.m.)- to najwyższy szczyt Słowenii, a także Alp Julijskich. Jest uznawany przez Słoweńców za świętą górę i przez to przyjęło się, że każdy Słoweniec musi ją zdobyć przynajmniej raz w roku. Znalazła ona swoje miejsce nawet w godle państwowym. Przez to Triglav należy do najbardziej obleganych gór w Alpach Julijskich. My, mimo to, też go chcieliśmy zdobyć! 

Start: Aljazev Dom
Cel: Triglav przez Tominskova Pot, powrót ferrata pot cez Prag
Odległość: 17,5 km

Droga do Aljazev Dom wcale nie taka prosta

Za punkt startu obraliśmy parking przy schronisku Aljazev Dom (1015 m n.p.m.) w Dolinie Vrata. Aby się tutaj dostać należy z Mojstrany przejechać 10 kilometrów właśnie przez tą dolinę. A droga ta jest okropna. Wąska, z podjazdami, a w szczególności dziurawa, przypominająca nasze polne… Droga na Przełęcz Mangartską przy niej to była autostrada 😀 Przecierpieliśmy tą jazdę i parkujemy przed samym schroniskiem. Mimo, że na zegarku dopiero jest 5.45, a Słońce jeszcze nie wstało, to ciężko tutaj znaleźć wolne miejsce parkingowe. Wciskamy się pomiędzy inne samochody i długo nie zwlekając żwawym krokiem ruszamy na podbój Triglavu! 

Pierwsze spojrzenie na ścianę Triglav!

Po pokonaniu kilkuset metrów naszym oczom ukazuje się Ona! Sławna, północna ściana Triglavu, której ściany opadają ponad 1000 metrów w dół do doliny, którą właśnie wędrujemy. Widok niesamowity! Mijamy schronisko Aljazev Dom i docieramy do miejsca, w którym stoi bardzo ciekawy pomnik poświęcony partyzantom górskim z II wojny światowej. To duży metalowy karabinek przytwierdzony do pręta wbitego w skale. Właśnie przy nim skręcamy w lewo, gdyż kierunkowskazy wyraźnie wskazują, że jest to droga, która poprzez ferratę Tominskova Pot zaprowadzi nas wprost pod ścianę Beginjskiego Vrchu. 

Gdzie ta ferrata?

Szlak od samego początku jest bardzo stromy. My jednak trzymamy mocne tempo, by wyrobić się ze zdobyciem szczytu i powrotem z niego bez problemu przed zachodem Słońca. Mija pół godziny, 45 minut, godzina, a ferraty nadal nie widać… My mamy za sobą 600 metrów przewyższenia, a nasze uprzęże i lonże nadal pozostają w plecakach. Kolejne 30 minut i oto naszym oczom ukazują się pierwsze liny. To znak, że powinniśmy założyć nasz sprzęt ferratowy, nie zapominając o tym by na głowie obowiązkowo pojawił się kask Tak też właśnie czynimy. 

„Starcie” z Tominskova Pot- w drodze na Triglav

Trudność ferraty Tominskova Pot wyznaczona jest na C, czyli “trudna”. Naszym zdaniem to trochę za dużo, a poziom trudności to raczej typowe B. Wiele osób spotkanych na trasie nie przypinało się do lin, a trafiali się również tacy, którzy nie mieli nawet wymaganego sprzętu. Kilka kominków, trudniejsze przejście żlebu oraz eksponowany trawers, a do tego progi skalne, liczne uskoki i już możemy meldować się na piargowej ścieżce. Dochodzi do nas szlak wiodący ferratą pot cez Prag, którą mamy w planach wracać. 

Pod ścianami Begunjskiego Vrchu

Teraz, trudnym, piargowym terenem dochodzimy na próg kotła polodowcowego, który znajduje się tuż pod potężną ścianą Begunjskego Vrchu (2164 m n.p.m.). Oglądając się do tyłu możemy spoglądać ponadto na piękne wierzchołki Skrlaticy (2740 m n.p.m.), Stenaru (2504 m n.p.m.), czy Dolkovej Spicy (2591 m n.p.m.). Niestety Triglav pochłonął chmurę, której nie chce wypuścić. Po chwili przerwy i wzdychaniu nad wspaniałą panoramą, ruszamy po bardzo ciekawym terenie, po którym stosunkowo niedawno snuł się jeszcze lodowiec. 

Polem polodowcowym pod Kredaricę

Całe pole polodowcowe jest niezwykle ciekawe. Płaskie, potężne skalne płyty, poprzecinane licznymi szczelinami robią na nas ogromne wrażenie. Pierwszy raz spotykamy się z tego typu miejscem. Początkowo idziemy bez większych trudności. Dopiero przed samym schroniskiem, gdy trawersujemy zbocze Kredaricy (2539 m n.p.m.), zaczynają towarzyszyć nam liny i pręty.

Zobacz także: Wąwóz Vintgar

Łapiemy oddech w schronisku, pod ścianą Triglav

Po 4 godzinach od opuszczenia parkingu w Dolinie Vraty meldujemy się przy schronisku Triglavski Dom na Kredaricy. Potężny budynek kryje w sobie 140 miejsc noclegowych, z których chętnie korzystają ci, którzy rozkładają akcję górską, pt. “Triglav” na dwa dni. My się do nich nie zaliczamy, więc po półgodzinnej solidnej dawce odpoczynku ruszamy ku szczytowi. Przed schroniskiem właśnie ląduje śmigłowiec, który zabiera ratowników stacjonujących w pobliżu i ruszają oni na akcję. 

Trudna droga na szczyt Triglav

Patrzymy w stronę pochłoniętego w chmurze Triglava. Według szlakowskazów mamy być na jego szczycie za godzinę. Wydaje się być to trochę nierealne, gdy spojrzymy z jaką drogą przyjdzie nam się zmierzyć. Początkowo schodzimy w dół, by dojść do podstawy ściany Malego Triglava (2725 m n.p.m.). Od tego momentu szlak ostro wznosi się ku górze. Pojawiają się sztuczne ułatwienia w postaci prętów, lin, czy klamr i stopni. Do lin warto się przypiąć zwłaszcza, gdy mijamy się z osobami schodzącymi z góry. Nam się poszczęściło, gdyż ruch na najwyższy szczyt Słowenii wcale nie był zbyt duży.

Dzięki temu całkiem żwawo nabieramy kolejne metry wysokości. W pewnym momencie dochodzi do nas szlak wiodący ze schroniska Dom Planika, a my pochodzimy pod Malego Triglava. Następnie trawersujemy granią przejście w kierunku głównego szczytu. Tutaj jest najbardziej ciasno. Ludzie chcący przejść z góry powodują, że niejednokrotnie musimy przechodzić na drugą stronę liny, by ich przepuścić. 

Triglav zdobyty!

Ku naszemu zaskoczeniu równo po godzinie od opuszczenia schroniska meldujemy się na szczycie! Niestety na żadne górskie widoki liczyć nie możemy, gdyż cały szczyt spowija gęsta chmura. Możemy spoglądać tylko i jedynie na wieszczki- tutejsze ptaki, które bez skrupułów podlatują do turystów. Na szczycie stoi również bardzo charakterystyczna budowla- Aljazev Stolp, wzniesiona w 1895 r. przez Jacoba Aljazeva. Miała ona być schronieniem dla turystów w przypadku załamania się pogody. Sam Aljazev był księdzem w lokalnej parafii. Upodobał on sobie jednak Triglav na tyle, że w 1889 r. odkupił on szczyt, by znalazł się on w słoweńskich rękach. Przy wieży Aljazeva każdy chce mieć zdjęcia, mamy je i my:) 

Dolina Vraty z pięknymi widokami

Chwila spędzona na szczycie i postanawiamy ruszyć na dół. Tym razem w przeciwnym kierunku idzie jeszcze więcej turystów, więc nasz czas zejścia wydłużył się do 1 h i 15 min. Znowu robimy sobie przerwę w schronisku. Wspomniani wcześniej ratownicy górscy czekają z poszkodowaną na transport, który zapewni im bezpieczny powrót na dół. My natomiast, przy popołudniowym posiłku, delektujemy się widokami na szczyty otaczające Dolinę Vraty. Jest pięknie, szkoda tylko, że Triglav dalej pozostaje w chmurach. 

Piargi, piargi, ach te piargi…

Ruszamy w drogę powrotną. Początkowo po swoich śladach maszerujemy po polu polodowcowym, a gdy dochodzimy na piargi pod Bohinsjkim Vrchem wybieramy trasę przez ferratę pot cez Prag. Początkowo musimy się zmierzyć z piargowym zejściem, które zaprowadzi nas do pierwszego, trudniejszego progu skalnego, które ubezpieczone jest prętami i klamrami. Po pokonaniu kolejnych 200 metrów wysokości, staje nam się zmierzyć z dużo większym progiem, który dodatkowo ubezpieczony jest w liny.

Dla własnego bezpieczeństwa warto się nie wpiąć. Tutaj kończy się ferrata, której trudność oceniana jest na A/B (zdecydowanie się z nią zgadzamy) i rozpoczyna się, długie męczące i o wiele dla nas trudniejsze niż ferrata zejście do Doliny Vraty. Serpentynami, przez skalne i piargowe podłoże podążamy w jej kierunku.. Jest niezwykle stromo, co niestety odczuwają negatywnie nasze kolana. Upragniona dolina pojawia się po prawie 2 godzinach zmagań ze stromym zboczem. 

Ostatnie spoglądniecie na króla Julijców

Teraz już łagodną ścieżką przemierzamy obok kilku krów pasących się w pięknych okolicznościach przyrody. Przemierzamy jeszcze przez bardzo interesujący las, gdzie głazy są porozrzucane posród rosnących drzew, a następnie znów znajdujemy się przy pomniku w kształcie karabinku. Odwracamy się do tyłu, a tam znów poraża nas potęga Triglava, który tak jak rano nie jest przykryty żadną chmurą. My to mamy szczęście… Zaglądamy jeszcze do schroniska Aljazev Dom i kierujemy się do samochodu. Całość wycieczki zajęła nam 12 godzin, jednak wymęczyła nas niemiłosiernie, ale dała mnóstwo satysfakcji ze zdobytego szczytu:)

Co jeszcze warto zobaczyć w Alpach Julijskich? Zobacz tutaj: Alpy Julijskie- 10 miejsc, które warto zobaczyć

Jeśli znalazłeś na naszym blogu poszukiwane przez Ciebie informacje, kolejną inspirację na wycieczkę, czy odpowiedź na nurtujące Ciebie pytanie, to będziemy niezwykle wdzięczni, gdy wrzucisz nam napiwek do naszej blogowej świnki skarbonki (kliknij w poniższy obrazek). Dziękujemy!!!